Empathie

Ik zit in de bus om mij te verplaatsen van midden Nederland naar mijn thuis in Brabant. Ik vergeet te vermelden dat het 17u uur is en heel Nederland besluit om massaal de weg op te gaan. Als een lange rij schapen die apathisch voor zich uitstaren wachtende op de voedertijd, sluiten alle auto’s netjes op de lange wachtrij aan. Ik doezel wat in slaap, totdat ik wakker wordt van de buschauffeur die met harde stem, op verhitte toon, begint te schreeuwen. Naast onze bus staat een vrachtwagen stil met de alarmlichten aan. Het word mij snel duidelijk dat de vrachtwagen stilstaat omdat hij pech heeft en een hele file achter zich heeft staan. Ik hoor onze buschauffeur (die tevens uit Brabant komt zo te horen)zeggen ‘Dat gij effe naar de vluchtstrook moet gaan. Kijk met uw doppen eens naar de file achter u, pannekoek. Hoezo verstaade me nie? Bende gek geworden om midden op de weg te gaan staan? Datte sebiet naar de kant gaat, zeg ik u Dit is levensgevaarlijk joh.’

Iedereen in de bus verrekt zijn nek om te zien wat er gebeurd tussen onze buschauffeur en de bestuurder van de vrachtwagen. Om mij heen wordt instemmend geknikt en geroepen; ‘ja wat en mafkees zeg!’ Ik zie hoe heel de bus zich verbroederd in hun afkeurende mening over dit tafereel op de snelweg. Fijn, we hebben een gezamenlijk vijand.

We hoeven nu even niet aan onze eigen talrijke tekortkomingen te denken, want we hebben dit slachtoffer waar we met zijn allen los op kunnen gaan. In mijn ooghoek zie ik op de vrachtwagen een pools kenteken. ‘Hoezo gij verstaat mij niet, als de brandweer naar die vluchtstrook dus jonge!’ herhaalt de buschauffeur die blijkbaar denkt dat door nog harder te schreeuwen de Poolse bestuurder wel zijn platte Brabantse accent gaat begrijpen. Het komt bij niemand in de bus in hun hoofd op om te vragen wat er gebeurd is dat de vrachtwagen daar zo staat. Of te vragen wat maakt dat het niet lukt om bij de vluchtstrook te komen. Niemand vraagt zich af hoe het met de gestreste, Poolse chauffeur gaat en of we misschien iets kunnen doen om hem te helpen.

Als we weer doorrijden en de Poolse bestuurder nog steeds onwetend achterlaten, spreekt iedereen zijn irritatie uit over die ‘koekerd’ die de weg blokkeert en ik vraag mij af wat er gebeurd zou zijn als we deze vragen wel hadden gesteld….